Η ζωή μου μοιάζει με το ταξίδι που ξέρεις τον προορισμό μα δεν έχεις κανέναν χάρτη να σου δείχνει το δρόμο. Ξεκινησα να πορευομαι μόνη μου και κατα την διάρκεια του ταξιδιού βρίσκω πολλούς διαφορετικούς οδηγούς που ο καθένας όμως μου δείχνει κάποιο άλλο μονοπάτι στον δρόμο της ζωής. Ο πρώτος οδηγός κάθε ανθρώπου ειναι οι γονείς του έτσι και εμενα. Οι δικοί μου όμως οι γονείς αποφάσισαν να με επιβηβασασουν σε ενα τρένο που τρέχει με ιλιγιωδη ταχύτητα με απευθείας ανταπόκριση με την τελική στάση της ζωής μου. Με μισή καρδιά ανέβηκα σ αυτο το τρένο και με τυφλή εμπιστοσύνη στον πρώτο μου οδηγό. Και οπως η καρδιά κάθε ταξιδιωτη που ξεκινάει το ταξίδι του χτυπάει με τρελούς ρυθμούς έτσι και η δική μου. Το ταξίδι μεγάλο και η ταχύτητα του τρένου τόσο γρήγορη που δε προλάβαινα να χαρώ το τοπίο έξω απο το τζάμι που με προστάτευε. Το τρένο άδειο και μοναδικός επιβάτης του εγώ φορτωμένη με ένα σορό αποσκευές γεμάτες γνωσεις, συμβουλές και σιγουριά. Η βαλίτσα μου όμως αβαστάχτα βαριά από ένα σημείο και μετά και η υπερβολική ταχύτητα του τρένου με ζάλιζε και με εκνεύριζε. Η μοναξιά του άδειου τρένου ανυπόφορη και η θέα από το παράθυρο μια παραμορφωμένη πραγματικότητα. Το είχα κιόλας αποφασίσει! Αυτό το τρένο με οδηγούσε στο τέλος της ζωής μου. Μιας ζωής που δεν την έχω ζήσει και αυτο με έπνιγε πλημμυριζοντάς με από δάκρυα οργής, απογοήτευσης και μίσους μα πάνω από ολα σκληρής κριτικής στον εαυτό μου για την τυφλή εμπιστοσύνη του . Όλα όσα ακολούθησαν έγιναν πολύ γρήγορα! Το παράθυρο έσπασε και εγώ βρέθηκα να βουτάω έξω από αυτό πέφτοντας με τεράστια δύναμη στο σκληρό έδαφος. Όλα γύρω μου στρυφογύριζαν και δεν ένιωθα το παραμικρό! Ένα εκτυφλωτικό φως με πήρε κατάμουτρα και μια ρηπή παγωνιάς διήγυρε όλο το κορμί μου. Η ανάσα μου κομμένη πάλευε να βρει τον χαμμένο της ρυθμό και μια πισώπλατη σουβλιά πόνου έκοψε στην μέση τον κορμό μου. "Ηρέμησε " πρόσταξα τον εαυτό μου, "χαλάρωσε"! Σιγά σιγά άρχισαν όλα γύρω μου να παίρνουν μορφή, η παγωνιά να γίνεται ζεστό χάδι από το εκτυφλωτικό φως που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο ολόλαμπρος ήλιος που έστεκε εκεί ψηλά στον ουρανό! Η σκληρή γη μύριζε ζωντάνια και ο πόνος δεν άφησε παρά ένα μούδιασμα στα άκρα μου. Αυτό ήταν τελικά τα κατάφερα! Είμαι έξω στον πραγματικό κόσμο μπροστά σε μια ζωή που είμαι έτοιμη να την ζήσω μέχρι και την τελευταία της στιγμή σε όλη της την ένταση! Πεζοπόρος όμως πλέον και με μοναδικό οδηγό το ενστικτό μου, οι αποσκευές μου δε όλες οι εμπειρίες που θα συλλέξω στον δρόμο του ταξιδιού μου στην πραγματική αυτήν την φορά ζωή. Πιο σίγουρη από ποτέ για τις επιλογές μου και ανακουφισμένη με την κατάληξη των γεγονότων ξεκινώ για αρχή ως παρατηρητής αυτού του κόσμου που με περιμένει, συλλέκτης ξεχασμένων ιδανικών μα πάνω απ' όλα ερευνητής της ουσίας του να ζείς!
